Recensie

Oktober 2005 (n.a.v. World Folk Night)
Door Henk Hoogenstraaten
op FolkForum

World Folk Night kan mooie traditie worden

Er is ook zeker aanleiding voor optimisme. De ruim tweehonderdvijftig bezoekers hadden een heerlijke avond, de muziek werd geapprecieerd en Theater De Schalm heeft alles in zich als onderdak voor een kleinschalig festival. 

De organisatie (De Schalm en SUVA Bookings) bood dit keer een aantrekkelijke zaalindeling. Het theaterbalkon was nog volledig in tact, maar ‘gelijkvloers', was er een dansvloer en waren stoelen vervangen door hangtafels en lekker luie zitjes.  Achterin de zaal was een geïmproviseerde bar, die de gesloten bar in de foyer verving. 

Met die bar is meteen het enige minpuntje van de World Folk Night genoemd.  De matige bemanning zorgde aanvankelijk voor te lange rijen in de pauzes. Bovendien waren ze matiger voorzien dan de drankkaart bij de muntenverkoop beloofde; zo waren de speciale bieren niet meeverhuisd van de vaste bar in de foyer naar die in de zaal. 
Wil de World Folk Night volgend jaar als festival slagen dan zit hierin een verbeterpunt. De organisatie denkt zelf ook al aan een dergelijke uitbreiding en een grotere rol voor de foyer, bijvoorbeeld in de vorm van een klein tweede podium. 

De formule World Folk geeft voldoende mogelijkheden. Er zijn momenteel tal van groepen in West-Europa die hun eigen folk combineren of laten samensmelten met ‘world' oftewel folk uit andere delen van de wereld. En de weg van Afrikaanse en oriëntaalse  groepen naar Europese podia is ook niet meer zo lang.  Mede-organisator, Inner Strength- snarenman Kelly van der Heijden (Suva Bookings), mijmerde al over een mogelijke internationale topper voor volgende jaar. 

Dansers
Vooralsnog deden de drie bands van dichtbij huis het niet gek. Met name Inner Strength overtuigde. Wat is deze groep in een paar maanden tijd gegroeid! De release en goede ontvangst van hun debuutalbum heeft het zelfvertrouwen kennelijk goed gedaan. Het Belgische Tantra wist de aandacht vast te houden met hun groovy trance sound, waarin fanatieke dansers ook nog enkele andro's wisten te ontwaren. LUA beschikt over heel wat sterke nummers, maar moest het qua muzikale perfectie afleggen tegenover hun beide voorgangers. Hoewel de vonk niet echt oversloeg, was het enthousiasme toch hun grootste troef. 
 

Inner Strength
Waar  ik het Eindhovense Inner Strength een half jaar geleden nog wat braafjes vond overkomen, was er nu een professionele presentatie vol bravoure, korte aankondigingen, kortom: een strakke set. De breedte van het theaterpodium werd als vanzelfsprekend ten volle benut. 

Meteen al toen de theatergordijnen voor het eerst opzijschoven imponeerden deze zevenkoppige band in een mysterieuze sfeer van rook, omfloerst licht,  onaards zwevende klanken uit de didgeredoo en spannende accenten op viool. Het geluid was perfect in balans. De muzikanten stegen boven zichzelf uit. Afwisselend in sfeer en dynamiek liet het publiek zich ademloos meevoeren in zowel de hemelse klanken van Spirits Bay als in de pit van Never Look Back en Star Dance. Hoogtepunten van debuutalbum Meltemi bleven live moeiteloos overeind, zoals de fraaie d-flute partij, de samenzang en de waaiende wind uit de verlengde didge in het titelnummer ‘Meltemi' en de warme altviool en dito zang in het intieme Highway of Life! Nogal wat materiaal van dat debuutalbum passeerde, maar voor de spetterende apotheose greep de groep terug op twee nummers van hun mini-cd Driven. 

Tantra
Met razendsnelle spel op akoestische gitaar en mandoline maakte Peter Daems van Tantra (België)  indruk. En waar violiste Janneke Donkersloot ingetogen ondersteunde, waaierde didgespeler Thim Vercautere met zijn exotische oprispingen breeduit over het podium. Contrabas en pittige drums zorgden voor gedreven ondersteuning. 

Wat een tempo, wat een dynamiek, wat een trance! Een enkele keer klonk het echt bezwerend, maar van té lang uitgesponnen nummers, of teveel gefreak,  was in dit boeiend keltisch en scandinavisch gekruid concert geen sprake. We hoorden nogal wat nummers van hun debuutalbum. Sam van Ingelhem moest verstek laten gaan vanwege verplichtingen bij de groep Folk Kwadraat. In zijn plaats stond Mathieu Chemin van Turdus Philomelos aan de contrabas. Dankzij zijn capaciteiten als ‘human beat box' hoorden we een prachtige uitvoering van ‘Human DidgeBox' met naast vocale top-acrobatie van Chemin ook Vercautere op didge. Nog zoiets frappants was Vercauteres sierlijke goochelact waarmee hij een intieme romantische  mazurka op mandoline en contrabas omgaf. 

LUA
Een concert van het Bredase Lua kent geen moment van verveling. Er gebeurt aktijd wat op het podium. Wat wil je ook met negen muzikanten onder wie enkele theaterpersoonlijkheden. Waar die soms teveel hun eigen weg gaan is strakkere regie gewenst, zoals ook de muzikale uitvoering om meer cohesie vraagt.

Lua wil wat mij betreft iets te vaak spetteren. Een verademing vormde vrijdagavond een van de weinige ingetogen momenten waarin zangeres María Contreras enkel begeleid werd door subtiel gitaarspel van Robert den Hartigh. Mooi bij elkaar kleurend vond ik ook de d-flute van Brigit van Waardenburg en de viool van Vera Weber. 
De arabisch getinte percussie van Said Mbarki kwam voortreffelijk van pas in een Raï-Rap nummer. 

Het publiek genoot zichtbaar, maar de vonk sloeg niet echt over. Natuurlijk heeft zo'n  vrijgevochten uitstraling die Lua ontegenzeggelijk siert, zijn charmes. Maar ik heb de indruk dat het vrijgevochtene zich ook teveel uit in het repertoire, dat daardoor te breed uitpakt. Iedereen in de groep lijkt aan bod te mogen komen, zodat je een ratjetoe aan stijlen over je heen krijgt. Keltische muziek, pop, ska, singer/songwriter, mediterraan, arabisch, rock, zuidamerikaans...   Lekker feestelijk allemaal, maar het ontbreekt aan voldoende nuancering.